Vorige week werd even flink onderbroken door een reisje naar Wenen. Nou zou je zeggen, dat is toch leuk?! Een prachtige (heel zonnige) stad met een rijke cultuur en boeiende geschiedenis. Lekker eten, musea, mooie parken, al dat..
Dit is absoluut het geval, was het niet zo dat er een bups pubers bij waren. Dus terwijl ik leerlingen uit lantaarnpalen plukte, ruzies over ditjes en datjes bluste, gillende meisjes probeerde te sussen en de stiekem gekochte biertjes ’s nachts onder het bed vandaan haalde, kon ik soms nog wat van de stad mee pikken. Die is zeker, prachtig.
Naast dat het behoorlijk intensief is om iedereen in toom te houden (“Nee Petertje, niet gillen. Nee Sacha, niet keihard meezingen met de sirene van een ambulance, Jantje, niet het geld van die zwerver afpakken”) is het ook een uitdaging om veganistisch te eten. Ik zeg altijd tegen iedereen “het is zo makkelijk!” als het gaat over plantaardig eten. Dat geloof ik nog steeds. Het komt uiteindelijk neer op iets wel of niet eten. Iets wel of niet kopen. Iets wel of niet in je koelkast leggen.
Maar goed, ik snap ook dat het in de praktijk niet altijd zo simpel werkt. Of laat ik het zo zeggen, het is wel simpel, maar niet altijd makkelijk. Voor mij is dat ook soms zoeken.
Want wat moet ik eten in een Weens restaurant waar vlees de koning is??
Thuis heb ik mijn eigen keukentje met alles wat ik nodig heb. In een Weens pizza tentje is het nog maar de vraag of ze weten wat “OHNE KÄSE!!” betekent.
Ik ben ook nog aan het leren. Leren over sociale situaties en eten. Dit is een gevoelig dingetje. Zo blijkt. Toch, ik begrijp wanneer het over eten gaat (of eigenlijk over alle aspecten in het leven) dat het belangrijk is om gewoon te zeggen wat ik wil. Voor verlegen Suus is dat een mooie uitdaging. Zeggen wat ik wil. Met een vriendelijke stem en een vrolijke lach kwam ik blijkbaar een heel end en lag er uiteindelijk (meerdere keren…) een pizza “OHNE KÄSE!” voor mijn neus. Het was heerlijk om na die paar dagen weer terug te komen thuis. Mijn vriend kussend en knuffelend wakker maken ’s nachts. Zijn lieve slaaphoofdje.
Hij is ook degene die roert in de bovenste foto in dit heerlijke gerecht. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dit recept heb gekookt toen de keuken bijna leeg was. Ik greep wat bij elkaar en het werd delicious! De hoeveelheden zijn dus achteraf bepaald. Voor het sausje is het misschien nodig dat je daar wat meer water of wat meer maizena bij doet, afhankelijk van hoe dik jij de saus wilt. Ook kun je er altijd wat meer peper en zout aan toevoegen om het nog wat smaakvoller te maken. Whatever you want.
De kunst van het koken is dus net die ingrediënten bij elkaar gooien die goed werken. Die moet je leren kennen. En dat duurt even. Dus tot dan, gewoon maar bij elkaar gooien en stap voor stap leer je de veganistische keuken kennen. Na drie jaar snap ik het redelijk goed maar ik ben nog lang niet klaar met proberen. Ik gooi wat bij elkaar en JUM!
PrintRomige Kikkererwten Pasta
Ingrediënten
- Voor de pasta:
- 1 gesneden ui
- geraspt teentje knoflook
- half bakje champignons, in stukjes gesneden
- 1 theelepel geraspte gember
- 150 gram bevroren spinazie (komt niet heel nauw)
- 150 gr blik uitgelekte kikkererwten
- 350 gram mie nestjes
- drie eetlepels tahin
- 1 eetlepel sojasaus
- 250 ml water
- 1 theelepel mosterd
- eetlepel maizena / arrowroot / tapiocazetmeel
Voor de saus:
Instructies
- Kook de pasta zoals aangegeven staat op de verpakking
- Verhit de pan met een beetje olie en bak de ui, knoflook, champignons ongeveer 5-10 minuten totdat het gaar is.
- Voeg de gember toe en bak dit een minuutje mee.
- Voeg nu de spinazie toe en laat dit ontdooien in de pan terwijl het bakt.
- Doe de kikkererwten erbij en bak dit even mee.
- Verhit het water in een apart pannetje.
- Voeg de tahin, mosterd, sojasaus en toe. Meng dit goed en verwarm het tot een geheel. Voeg dan de maizena toe en roer totdat de saus dik wordt.
- Voeg nu alle ingrediënten bij elkaar tot een romige pasta! Warm dit nog even goed op en klaar!
4.1.0.16 /romige-kikkererwten-tahini-pasta/
