“Wie is hier de veganist?” Met een rood hoofd steek ik mijn hand in de lucht terwijl de rest van de groep aan de kippensoep begint met een broodje “gezond”. De serveerster brengt een kommetje bouillon met daarnaast een broodje sla met stukjes komkommer, cashewnoten en een tomaat. Zuchtend denk ik aan alle happies die ik zelf had kunnen maken. Knapperige pizza, romige risotto, gefrituurde falafel met mayo, pasta, burgertjes, whatever. Maar waag het niet om ondankbaar te zijn! Want deze niet begaafde chef heeft natuurlijk heeeel veeeel moeite voor je gedaan. “Dank u wel, oh wat heerlijk! Dank u dank u dank u. Namasté!” Mijn buurman kijkt even op mijn bord en wordt natuurlijk bevestigd van zijn overtuigingen. Vegan, pfff dat kan ik nooit.
Ik geef het toe. Ik wil ook meedoen met de groep. Ik wil niet opvallen. En ik wil niet zeggen dat ik iets niet wil. Ik wil mezelf niet uit willen leggen en ook niet mezelf hoeven te verantwoorden. Ik wil geen grappen over mijn overtuigingen en al helemaal niet dat iemand boos wordt of vast komt te zitten in zijn eigen cognitieve dissonantie. Voor deze intrinsieke, analytische, verlegen dame is het soms lastig om niet gewoon dat “broodje gezond” te eten die iedereen eet. Ik ben ook maar een mens.
Op mijn blog staan vegan recepten. Maar om eerlijk te zijn, er zijn al zat recepten. Er is genoeg eten. Er zijn oneindig veel vegan opties. Je vriend Google geeft zoveel opties dat je voor de rest van je leven elke dag wat anders kan proberen.
Vegan eten gaat niet om… eten.
De grootste uitdaging is plantaardig zijn in een wereld die verwacht dat je dierenproducten eet. Dit klinkt heel simpel, maar dat is het niet. Want ieder mens wil zich verbonden voelen. Ieder mens wil bij een groep horen. Wil normaal zijn, wil meedoen. Maar wanneer je de enige bent op je werk die niet mee wil barbecuen, dan is dat een heuse uitdaging.
Waarom kom ik hier nou mee?
Het is belangrijk dat als de toekomst plantaardig moet zijn, dat we erkennen dat dit aspect van vegan leven het meest uitdagende is. Niet het eten. Voor alle vegans die dit lezen, hé het is oké dat je gewoon mee wilt doen. Dat je het soms zat bent om de enige vegan te zijn. Dat je soms de puf niet hebt om overal de activist te zijn. You’re not alone! Laten we aardig zijn voor elkaar.
Ik zeg dit ook, omdat dit nog steeds voor mij, na al die jaren, de grootste uitdaging is. Vegan zijn in een wereld die nog steeds verwacht dat je dieren eet. Oh man, wat zou ik graag gewoon mee willen doen met de groep. Gewoon vergeten dat het broodnodig is dat we plantaardig eten. Vergeten dat er geleden wordt voor een plakje kaas. Maar jij en ik weten, het is een hardnekkig cultureel construct die we langzaam, samen, stap voor stap moeten afbreken. Ik geloof heilig dat we dat ooit zullen bereiken simpelweg omdat het moet. En om dat rechtvaardigheid altijd overwint.
Dus ja, als je aan mij vraagt of ik kaas wel eens mis? Jazeker. Niet persé omdat ik het lekker vind, maar omdat ik oh zo graag gewoon bij de groep wil horen. Ik ben, tja, ook maar een mens.
En dus voor de zoveelste keer zeg ik tegen de zoekende, ietwat ongemakkelijke serveerster ” JAA IK BEN DE VEGAN!”
