Ik probeer het tóch. Kan het ritsje nog een klein beetje verder? Mijn vertrouwde, veel te oude winterjas probeer ik over mijn dikke buik dicht te krijgen. Ik probeer mijn buik zelfs in te houden. Maar kom er dan al snel achter dat zoiets helemaal niet bestaat met 36 weken. Je buik inhouden.
De jas is gewoon te krap. Hij past niet meer.
Het is maanden geleden dat ik hier wat heb geplaatst. Ongelofelijk. De langste pauze ooit.
Maar eigenlijk gebeurde er al wat langer wat bij mij. Noem het een vegan burnout of was het het moederschap? Maar mijn brein is niet meer zo gefocust op het maken van een blog.
Ik ben dit blog begonnen tijdens mijn studententijd. Toen niemand mij thuis opwachtte en ik dagen had die ik van A tot Z naar mijn wensen in kon vullen. Geen hypotheek te betalen, geen hond uit te laten, geen financiën op orde of een peuter die al mijn aandacht vraagt. Toch ben ik gelukkiger dan ooit. Gek he, al die volwassen dingen maken me zo blij. En ook zo kwetsbaar.
Maar dít jasje past me niet meer. Plantbites. Het past niet meer. Het voelt alsof ik “terug naar start” ga elke keer dat ik er aan wil werken. Alsof ik zes jaar terug ga in de tijd. Naar mijn jongere ik. Terwijl ik het ook zo leuk vind om weer verder te kijken. Maar deze website is niet rekbaar genoeg om alle veranderingen bij te benen.
Dus bij deze, het einde van Plantbites is in januari in zicht. Precies wanneer ik een nieuw huis ga betreden. Wanneer ik met twee kleine kinderen, een man en een golden retriever nieuwe stappen ga zetten waar ik als student alleen maar van kon dromen.
Veganisme dan? Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit niet veganist zou kunnen zijn. Mijn hart, mijn gewoontes, mijn handelen, dit past bij mij. Ergens was ik nog bang dat als ik zou stoppen met bloggen en ik mij op andere onderwerpen zou richten, dat ik niet genoeg investeer in dit onderwerp en misschien zelfs verander van mening?
Maar de realiteit is anders. Veganisme is voor mij een “ no shit Sherlock” ding. Duh. Het is ook een springplank geweest om me te verdiepen in veel andere onderwerpen. De mens en zijn gewoontes. Maar ook minimalistisch leven, kinderen opvoeden, het overkoepelende klimaat debat (met daar natuurlijk centraal ons menselijk gedrag). Ik lees alles wat los en vast zit en wil me verder ontwikkelen. Toch blijf ik me ook verdiepen in dierenrechten want het is iets waar je je hart regelmatig voor moet open blijven stellen, want een mens vergeet graag de pijnlijke dingen. Ook ik. Ook jij. Wij allemaal. Helemaal wanneer de sociaal culturele context zo graag van je verlangt dat je het ook vergeet en ontkent.
Ik ben nu in een fase waar ik me veel in een bubbel bevind. Van mijn gezin. Van mijn eigen leven. Ik zal mondjesmaat weer beginnen met het verbinden met de buitenwereld en mij daar op een actieve manier voor inzetten (naast mijn werk in het onderwijs). Maar nu heb ik een kleine die aandacht vraagt in mijn buik. En een kleine die as we speak “verhaaltje lezen!” roept terwijl hij toch echt nu moet gaan slapen.
Alle grote dromen komen later. Nu eerst dit doen. Een volgende liefdevolle generatie opvoeden. In een wereld die zal blijven veranderen.
Dus vergeet niet om recepten te bewaren die je fijn vindt.
Van mijn hart naar de jouwe. Blijf in verbinding.
Susanne
Je interieur verfrissen? Bekijk Room21 eens!
