Ik loop de Hema in want Kleine Chef moet kleertjes. Het is nou eenmaal in de aanbieding! Ik kijk verliefd naar de kleertjes. Een extra broekje? Nog vier rompertjes? Ach dat dekentje is schattig. Ik loop weg met een mandje vol biokatoenen kleertjes beplakt met stickertjes, omhult in plastic en bedolven onder kledinghangertjes.
Nope. Kinderen krijgen is niet groen. Nog een kind op de wereld betekent nog een mens om te kleden, te voeden, te vervoeren en spullen voor te kopen. We hebben al genoeg mensen. Nou ja, genoeg mensen met verkeerde gewoontes.
En toch heb ik Kleine Chef in mijn armen.
Ik voel de hete adem van de echte milieuactivisten in mijn nek. Waarom heb ik er voor gekozen om een kleintje op de wereld te zetten? Het is toch de mens die de oorzaak is van alle problemen? Door onszelf te verminderen, verminderen we daarmee toch nou juist die problematiek? Zou de mensheid niet een stapje terug moeten doen?
En ja. Dat is waar.
De afgelopen jaren heb ik vaak de overtuiging gehad om nooit kinderen te krijgen. Deze overtuiging werd alleen maar groter toen ik mij meer ging verdiepen in de impact van mensen op deze wereld. Maar een deel van mij droomde ook van het hebben van een gezin.
Is het dan egoïstisch om kinderen te krijgen?
Het ligt er aan wat je onder egoïstisch verstaat. Het kost behoorlijk wat energie, geld, korte nachten en een lege portemonnee om een kindje op te voeden. Mijn eigen geluk staat nou juist niet centraal. Tegelijkertijd is er iets heel bijzonders aan het zorgen voor een ander. Wat we vaak vergeten is dat zorgen voor een ander gelukkig maakt. In die zin is het wel egoïstisch. Wij waren er samen van overtuigd dat het opvoeden van een kind de grootste uitdaging zal zijn en daarmee ook de grootse bron van geluk. Net zoals het beklimmen van een berg of het starten van een nieuw bedrijf. 80% is ongemak en 20% puur geluk wat je die 80% doet vergeten. Want uitdagingen zorgen voor groei. En groei is de basis van geluk. Met de komst van de kleine ervaar ik nu al meer geluk. Terwijl het me ook bakken met energie kost.
Heb ik er dan alleen maar voor gekozen om gelukkig te worden? Voor een groot deel wel.
Maar er speelt nog meer. De keuze om kinderen te krijgen hangt ook samen met mijn niveau van hoop voor de toekomst. Ik wil hoopvol blijven. Ondanks dat ik soms bijna overspoeld word door cynisme en de overtuiging dat we er allemaal aan gaan. Jazeker, ik denk dat er sprake is van een collectieve zelfmoord door onze gewoontes en de koppigheid om hier iets aan te veranderen. Vroeg of laat. De vraag is alleen, hoe gedragen we ons op de weg daarnaartoe.
Ik wil geloven in een generatie die nieuwe keuzes maakt. Die verder werkt op de ideeën die nu bezig zijn. Ik wil mijn kindje compassie, naastenliefde, nieuwsgierigheid, daadkracht en goede gewoontes leren. Op deze manier zal het mij hopelijk ook scherp houden om mij zo te gedragen en te blijven ontwikkelen. Wat als dat totaal mislukt en hij een rokende, vliegende, vleesetende en oude-auto-rijdende dude wordt?
Wow. Balen.
Toch denk ik dat de appel meestal niet ver van de boom valt. Ik denk dat je als ouders wel invloed hebt op de ontwikkeling van je kind. Wanneer ik kijk naar mijn leerlingen dan zie ik een hele directe link tussen ouders en het gedrag van een kind. Ik ga in ieder geval mijn best doen om een goede man van hem te maken. Een man die op zijn manier bij gaat dragen aan deze wereld. Want helpende handen hebben we juist nodig.
En een man die houdt van alles wat het leven te bieden heeft. Want ook al zijn we met te veel mensen en ook al zou ik de mensheid achter een enorm stuk behang willen plakken, het leven is een geschenk om te leven. Ik hoop dat Kleine Chef mee te geven.
En nu jij! Hoe sta jij er in? Zijn er nog meer argumenten die ik over het hoofd zie?
