Ik loop de Hema in want Kleine Chef moet kleertjes. Het is nou eenmaal in de aanbieding! Ik kijk verliefd naar de kleertjes. Een extra broekje? Nog vier rompertjes? Ach dat dekentje is schattig. Ik loop weg met een mandje vol biokatoenen kleertjes beplakt met stickertjes, omhult in plastic en bedolven onder kledinghangertjes.
Nope. Kinderen krijgen is niet groen. Nog een kind op de wereld betekent nog een mens om te kleden, te voeden, te vervoeren en spullen voor te kopen. We hebben al genoeg mensen. Nou ja, genoeg mensen met verkeerde gewoontes.
En toch heb ik Kleine Chef in mijn armen.
Ik voel de hete adem van de echte milieuactivisten in mijn nek. Waarom heb ik er voor gekozen om een kleintje op de wereld te zetten? Het is toch de mens die de oorzaak is van alle problemen? Door onszelf te verminderen, verminderen we daarmee toch nou juist die problematiek? Zou de mensheid niet een stapje terug moeten doen?
En ja. Dat is waar.
De afgelopen jaren heb ik vaak de overtuiging gehad om nooit kinderen te krijgen. Deze overtuiging werd alleen maar groter toen ik mij meer ging verdiepen in de impact van mensen op deze wereld. Maar een deel van mij droomde ook van het hebben van een gezin.
Is het dan egoïstisch om kinderen te krijgen?
Het ligt er aan wat je onder egoïstisch verstaat. Het kost behoorlijk wat energie, geld, korte nachten en een lege portemonnee om een kindje op te voeden. Mijn eigen geluk staat nou juist niet centraal. Tegelijkertijd is er iets heel bijzonders aan het zorgen voor een ander. Wat we vaak vergeten is dat zorgen voor een ander gelukkig maakt. In die zin is het wel egoïstisch. Wij waren er samen van overtuigd dat het opvoeden van een kind de grootste uitdaging zal zijn en daarmee ook de grootse bron van geluk. Net zoals het beklimmen van een berg of het starten van een nieuw bedrijf. 80% is ongemak en 20% puur geluk wat je die 80% doet vergeten. Want uitdagingen zorgen voor groei. En groei is de basis van geluk. Met de komst van de kleine ervaar ik nu al meer geluk. Terwijl het me ook bakken met energie kost.
Heb ik er dan alleen maar voor gekozen om gelukkig te worden? Voor een groot deel wel.
Maar er speelt nog meer. De keuze om kinderen te krijgen hangt ook samen met mijn niveau van hoop voor de toekomst. Ik wil hoopvol blijven. Ondanks dat ik soms bijna overspoeld word door cynisme en de overtuiging dat we er allemaal aan gaan. Jazeker, ik denk dat er sprake is van een collectieve zelfmoord door onze gewoontes en de koppigheid om hier iets aan te veranderen. Vroeg of laat. De vraag is alleen, hoe gedragen we ons op de weg daarnaartoe.
Ik wil geloven in een generatie die nieuwe keuzes maakt. Die verder werkt op de ideeën die nu bezig zijn. Ik wil mijn kindje compassie, naastenliefde, nieuwsgierigheid, daadkracht en goede gewoontes leren. Op deze manier zal het mij hopelijk ook scherp houden om mij zo te gedragen en te blijven ontwikkelen. Wat als dat totaal mislukt en hij een rokende, vliegende, vleesetende en oude-auto-rijdende dude wordt?
Wow. Balen.
Toch denk ik dat de appel meestal niet ver van de boom valt. Ik denk dat je als ouders wel invloed hebt op de ontwikkeling van je kind. Wanneer ik kijk naar mijn leerlingen dan zie ik een hele directe link tussen ouders en het gedrag van een kind. Ik ga in ieder geval mijn best doen om een goede man van hem te maken. Een man die op zijn manier bij gaat dragen aan deze wereld. Want helpende handen hebben we juist nodig.
En een man die houdt van alles wat het leven te bieden heeft. Want ook al zijn we met te veel mensen en ook al zou ik de mensheid achter een enorm stuk behang willen plakken, het leven is een geschenk om te leven. Ik hoop dat Kleine Chef mee te geven.
En nu jij! Hoe sta jij er in? Zijn er nog meer argumenten die ik over het hoofd zie?
Volgens mij moet je het wel/niet kinderen-verhaal niet langs de maatstaf van egoïsme leggen. Omdat het om ‘krijgen’ gaat en niet om ‘kiezen’. Je kunt wel kiezen voor een bewuste opvoeding, maar wat je zelf ook schrijft, dat kan mislukken. En wat heet mis- of gelukt?
Het verlangen naar een kindje is een natuurlijk en puur verlangen of zou het moeten zijn. Nieuwsgierigheid; willen doorleven en doorgeven…
Niet het hebben van een kind ansich is egoïstisch, maar ouders kunnen zich – onder het mom van voor MIJN kind ALLES het BESTE – egoïstisch gaan gedragen. Dat kan ten koste gaan van compassie voor de aarde en haar aardbewoners. Maar het hoeft niet. Mensen zouden ook kunnen denken: Nu is het niet meer na mij de zondvloed, maar ik heb een extra reden om goed voor de aarde te zorgen, want de kinderen van nu moeten er straks ook van kunnen genieten.
Wat een hele mooie reactie. Vind het echt prachtig omschreven. En je hebt gelijk, hoe je je gedraagt als ouders is ook belangrijk. Je laatste zin vind ik ook erg mooi. Bedankt!
de appel valt niet #ver(vande)boom haha marrie
En dan lees je dit als (bonus)moeder van 7 kinderen….. een en al herkenning.
Herkenning in de twist aan emoties. Liefde tussen 2 mensen activeert de primaire drang om voort te planten. Alles wat je deelt wordt meer, zo ook liefde in dit geval.
Maar direct ook de hapering in de drang, want inderdaad, we zijn zwaar overbevolkt, er is feitelijk al niet meer genoeg voedsel voor iedereen. En met de ratelende bevolkingsteller wordt dat probleem steeds nijpender. Wat voor ons in ieder geval 1 van de redenen is om vegetarisch en/of vegan te gaan in ons gezin.
Maar is dat wel fair, terwijl ik zelf 7 kinderen moet voeden?
Nu nog 3 kinderen in de luiers heb lopen (en nee, ik heb niet de zelf wasbare variant…. en ben dus echt een giga vervuiler!) en daarmee zelf “bijdraag” aan de ondergang van ons milieu en aarde.
Wat draag ik uit naar mijn kinderen?
Ben ik zelf een (van de) reden(en) waardoor mijn kinderen misschien helemaal niet meer van deze aarde kunnen genieten, omdat die in no-time uitgeput is en/of verwoest wordt?
Een t-splitsing tussen (moeder)gevoel/-drang (en is dat egoistisch?! ja! en nee!) en dondersgoed weten dat ik keuzes heb om daaraan te voldoen of niet. Niet alleen voor mijzelf, maar juist ook voor onze kinderen, de mensheid, de aarde, de toekomst.
Dezelfde t-splitsing heb ik hierover met schuldgevoel. Natuurlijk geen enkele seconde spijt dat onze prachtige kinderen in ons midden zijn. Dankbaar. Bevoorrecht.
Maar tevens wel over het feit dat ik hen geen zekere veilige toekomst kan garanderen betreft voeding, lucht, (nieuwe) ziektes, aarde, oorlog, etc.
Wij zijn naar onze (oudere) kinderen in ieder geval zeer open over deze situatie betreft de wereld. Wij praten, discussiëren, leren, filosoferen hierover met de kinderen. Om ze niet onwetend te houden. Maar helder. Nadenkend over jouw acties. Nadenkend over het verschil tussen “wat wil je en wat heb je nodig”? Zo ver mogelijk voorbereid. Daarbij is ons motto ook altijd “goed is goed”. Basic is ok. Minder is heel vaak nog veel meer oke (less is more). Iets hoeft niet over the top te zijn voordat het geweldig is. Als jij iets geweldig vindt, ook al is iets basic, dan is het geweldig. Een mini voorbeeld hierin is: onze kinderen drinken water. De ouderen ook wel limonade, maar water is key. Hier zijn heel veel mensen om ons heen verbaasd over: “ALLEEN water?”…. zeggen ze dan. Uuuuh ja dus! Water is basis. Why more. Why lemonade? Als onze kinderen ‘mag ik drinken’ zeggen. Dan bedoelen ze water. Dan willen ze water. En roepen ze voldaan: ‘aaaaaaaaaaaaah’ na een grote slok. Dat is tevredenheid. En dat moeten we koesteren.
Tsja…. ik denk dat “de t-splitsing” het meest passende woord voor mij is in de “battle” van deze kwestie.
aaah super gaaf Chantal!
Ik wilde verder zeggen: wat gaaf dat je de herkenning ziet. En wauw ik herken jouw gedachtes ook enorm. Vooral het idee dat ik mijn zoontje niet perse een veilige toekomst kan garanderen. Er zal van alles veranderen op het gebied van milieu. Toch blijf ik optimistisch.
Water is zeker key! Ik ben ook zeker niet van plan om limonade te schenken. Nergens voor nodig!
Dank je wel voor je mooie reactie. Ik waardeer het enorm!
lief…. ik kijk uit naar je volgende “blog-hersenspinsel”, i love it! liefs